PSALMORUM.
61.
In finem, pro Idithun. Psalmus David. 
Nonne Deo subjecta erit anima mea? ab ipso enim salutare meum. 
Nam et ipse Deus meus et salutaris meus; susceptor meus, non movebor amplius. 
Quousque irruitis in hominem? interficitis universi vos, tamquam parieti inclinato et maceriæ depulsæ. 
Verumtamen pretium meum cogitaverunt repellere; cucurri in siti: ore suo benedicebant, et corde suo maledicebant. 
Verumtamen Deo subjecta esto, anima mea, quoniam ab ipso patientia mea: 
quia ipse Deus meus et salvator meus, adjutor meus, non emigrabo. 
In Deo salutare meum et gloria mea; Deus auxilii mei, et spes mea in Deo est. 
Sperate in eo, omnis congregatio populi; effundite coram illo corda vestra: Deus adjutor noster in æternum. 
Verumtamen vani filii hominum, mendaces filii hominum in stateris, ut decipiant ipsi de vanitate in idipsum. 
Nolite sperare in iniquitate, et rapinas nolite concupiscere; divitiæ si affluant, nolite cor apponere. 
Semel locutus est Deus; duo hæc audivi: quia potestas Dei est, 
et tibi, Domine, misericordia: quia tu reddes unicuique juxta opera sua.