MARCUM.
11.
Et cum appropinquarent Jerosolymæ et Bethaniæ ad montem Olivarum, mittit duos ex discipulis suis, 
et ait illis: Ite in castellum, quod contra vos est, et statim introëuntes illuc, invenietis pullum ligatum, super quem nemo adhuc hominum sedit: solvite illum, et adducite. 
Et si quis vobis dixerit: Quid facitis? dicite, quia Domino necessarius est: et continuo illum dimittet huc. 
Et abeuntes invenerunt pullum ligatum ante januam foris in bivio: et solvunt eum. 
Et quidam de illic stantibus dicebant illis: Quid facitis solventes pullum? 
Qui dixerunt eis sicut præceperat illis Jesus, et dimiserunt eis. 
Et duxerunt pullum ad Jesum: et imponunt illi vestimenta sua, et sedit super eum. 
Multi autem vestimenta sua straverunt in via: alii autem frondes cædebant de arboribus, et sternebant in via. 
Et qui præibant, et qui sequebantur, clamabant, dicentes: Hosanna: benedictus qui venit in nomine Domini: 
benedictum quod venit regnum patris nostri David: hosanna in excelsis. 
Et introivit Jerosolymam in templum: et circumspectis omnibus, cum jam vespera esset hora, exiit in Bethaniam cum duodecim. 
Et alia die cum exirent a Bethania, esuriit. 
Cumque vidisset a longe ficum habentem folia, venit si quid forte inveniret in ea: et cum venisset ad eam, nihil invenit præter folia: non enim erat tempus ficorum. 
Et respondens dixit ei: Jam non amplius in æternum ex te fructum quisquam manducet. Et audiebant discipuli ejus. 
Et veniunt in Jerosolymam. Et cum introisset in templum, cœpit ejicere vendentes et ementes in templo: et mensas numulariorum, et cathedras vendentium columbas evertit: 
et non sinebat ut quisquam transferret vas per templum: 
et docebat, dicens eis: Nonne scriptum est: Quia domus mea, domus orationis vocabitur omnibus gentibus? vos autem fecistis eam speluncam latronum. 
Quo audito principes sacerdotum et scribæ, quærebant quomodo eum perderent: timebant enim eum, quoniam universa turba admirabatur super doctrina ejus. 
Et cum vespera facta esset, egrediebatur de civitate. 
Et cum mane transirent, viderunt ficum aridam factam a radicibus. 
Et recordatus Petrus, dixit ei: Rabbi, ecce ficus, cui maledixisti, aruit. 
Et respondens Jesus ait illis: Habete fidem Dei. 
Amen dico vobis, quia quicumque dixerit huic monti: Tollere, et mittere in mare, et non hæsitaverit in corde suo, sed crediderit, quia quodcumque dixerit fiat, fiet ei. 
Propterea dico vobis, omnia quæcumque orantes petitis, credite quia accipietis, et evenient vobis. 
Et cum stabitis ad orandum, dimittite si quis habetis adversus aliquem: ut et Pater vester, qui in cælis est, dimittat vobis peccata vestra. 
Quod si vos non dimiseritis: nec Pater vester, qui in cælis est, dimittet vobis peccata vestra. 
Et veniunt rursus Jerosolymam. Et cum ambularet in templo, accedunt ad eum summi sacerdotes, et scribæ, et seniores: 
et dicunt ei: In qua potestate hæc facis? et quis dedit tibi hanc potestatem ut ista facias? 
Jesus autem respondens, ait illis: Interrogabo vos et ego unum verbum, et respondete mihi: et dicam vobis in qua potestate hæc faciam. 
Baptismus Joannis, de cælo erat, an ex hominibus? Respondete mihi. 
At illi cogitabant secum, dicentes: Si dixerimus: De cælo, dicet: Quare ergo non credidistis ei? 
Si dixerimus: Ex hominibus, timemus populum: omnes enim habebant Joannem quia vere propheta esset. 
Et respondentes dicunt Jesu: Nescimus. Et respondens Jesus ait illis: Neque ego dico vobis in qua potestate hæc faciam.