IACOBI.
3.
Nolite plures magistri fieri fratres mei, scientes quoniam majus judicium sumitis. 
In multis enim offendimus omnes. Si quis in verbo non offendit, hic perfectus est vir: potest etiam freno circumducere totum corpus. 
Si autem equis frena in ora mittimus ad consentiendum nobis, et omne corpus illorum circumferimus. 
Ecce et naves, cum magnæ sint, et a ventis validis minentur, circumferuntur a modico gubernaculo ubi impetus dirigentis voluerit. 
Ita et lingua modicum quidem membrum est, et magna exaltat. Ecce quantus ignis quam magnam silvam incendit ! 
Et lingua ignis est, universitas iniquitatis. Lingua constituitur in membris nostris, quæ maculat totum corpus, et inflammat rotam nativitatis nostræ inflammata a gehenna. 
Omnis enim natura bestiarum, et volucrum, et serpentium, et ceterorum domantur, et domita sunt a natura humana: 
linguam autem nullus hominum domare potest: inquietum malum, plena veneno mortifero. 
In ipsa benedicimus Deum et Patrem: et in ipsa maledicimus homines, qui ad similitudinem Dei facti sunt. 
Ex ipso ore procedit benedictio et maledictio. Non oportet, fratres mei, hæc ita fieri. 
Numquid fons de eodem foramine emanat dulcem et amaram aquam? 
Numquid potest, fratres mei, ficus uvas facere, aut vitis ficus? Sic neque salsa dulcem potest facere aquam. 
Quis sapiens et disciplinatus inter vos? Ostendat ex bona conversatione operationem suam in mansuetudine sapientiæ. 
Quod si zelum amarum habetis, et contentiones sint in cordibus vestris: nolite gloriari, et mendaces esse adversus veritatem: 
non est enim ista sapientia desursum descendens: sed terrena, animalis, diabolica. 
Ubi enim zelus et contentio, ibi inconstantia et omne opus pravum. 
Quæ autem desursum est sapientia, primum quidem pudica est, deinde pacifica, modesta, suadibilis, bonus consentiens, plena misericordia et fructibus bonis, non judicans, sine simulatione. 
Fructus autem justitiæ, in pace seminatur, facientibus pacem.